Bøker av Δ

Αυτό το βιβλίο, Ηδυσμένος Λόγος, είναι μια έμμετρη προσπάθεια του Κωνσταντίνου Α. Δεληγιάννη, που ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση, στην στιχουργική και στην στιχοπλοκία. Ένας όμως είναι ο στόχος. Να προσεγγίσει και να κατακτήσει αυτούς, που νομίζουν, ότι η ποίηση δεν τους αφορά! Όμως η ποίηση αφορά τους πάντες και επηρεάζει απόλυτα και καθοριστικά, τη ζωή και την ποιότητά της. Μια στροφή, από τους εκπληκτικούς στίχους του ποιητή Λά-ζαρου Ανδρέου, εκφράζει αυτά που θέλει να πει, με απόλυτη ακρίβεια Εγώ δεν είμαι ποιητής. Είμαι στιχάκι. Είμαι στιχάκι της στιγμής, πάνω σε τοίχο φυλακής, και σε παγκάκι. Αποδίδοντας εξαίσια την ποίηση, που προέρχεται από τους κατατρεγμένους και κοινωνικά αποκλεισμένους, αυτού του τόπου. Την ίδια κατεύθυνση προσπαθεί να ακολουθήσει αυτή η συλλογή, που ασχολείται με τα καθημερινά. Τον έρωτα, την νοσταλγία, την απλότητα, τον προβληματισμό. Την προσπάθεια αυτή την κάνει ιδιαίτερη, μόνο το γεγονός, ότι υπηρέτησε πιστά, την παραπάνω φιλοσοφία. Αυτήν που υποδεικνύει ο Ηδυσμένος Λόγος.

Λίγα λόγια Αυτά τα μικρά διηγήματα, με έφεραν πολλά χρόνια πίσω, αφήνοντάς μου μια πικρόγλυκια γεύση, που το πέρασμα τόσων ετών, τα κάνει ενδιαφέροντα. Ήταν μια εξομολόγηση από καρδιάς και σας ευχαριστώ που την μοιραστήκατε μαζί μου. Δεν ξέρω για το παρόν, μια και στα Μαθηματικά δεν υπάρχει, γιατί μέχρι να το ορίσεις, έχει γίνει παρελθόν. Το μέλλον είναι άγνωστο και σταματά βέβαια, για τον συμβατικό κόσμο που μας περιβάλλει, όταν σταματήσει η ύπαρξή μας, που ίσως να ενυπάρχει σε διαφορετικούς κόσμους ποικιλότροπων διαστάσεων. Άρα εκείνο που γνωρίζουμε σχετικά καλά, είναι αυτό που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Δηλαδή το παρελθόν, αλλά κι αυτό υπάρχει, εφ' όσον υπάρχουμε κι εμείς και πεθαίνουμε πραγματικά, όταν σβήσουμε από την σκέψη και το υποσυνείδητο των ανθρώπων. Ο Ηράκλειτος μας έχει προϊδεάσει, πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει Με Εκτίμηση Κώστας Α. Δεληγιάννης 31/12/2020

Ένα ιστορικό αφήγημα που περιγράφει το χρονικό μιας οικογένειας από τις Μαδάρες Σφακίων Κρήτης και την τελική επανεγκατάσταση της στα βόρεια παράλια του νησιού, μέσα από ταραχώδεις ιστορικές συγκυρίες. Είναι οι μαρτυρίες ενός νέου που πάντα έβλεπε τον κόσμο με την ποιητική ευαισθησία μικρού παιδιού, ενίοτε φιλοσοφική ή μελαγχολική, μα πάντα δυνατή και συγκρατημένη. Ο αφηγητής αναπολώντας το παρελθόν, μας οδηγεί μέσα από τα μονοπάτια ενός θαυμαστού τοπίου, όπου κάθε στροφή μας επιφυλάσσει και μια νέα έκπληξη, ένα νέο τρόπο θεώρησης του κόσμου, που ξεχειλίζει από ανθρώπινη ζεστασιά, μια βαθιά κατανόηση και ζωντάνια.

Παρά τα όσα κατά καιρούς γράφτηκαν, ακόμα και εμβριθή βι-βλία όπως το "τέλος της Ιστορίας", ενός ανιστόρητου μάλλον κ. Φουκουγιάμα, η ιστορία είναι ακόμα εδώ και δρα σαν φάρος να μην πέφτουν οι κοινωνίες πάνω στους βράχους. Όλοι έχουμε λίγο πολύ δια-βάσει τα απομνημονεύματα των μεγάλων αγωνιστών του 1821 και βιογραφίες τους αλλά και ιστορίες της μεγάλης Επανάστασης από σύγχρονους και μεταγενέστερους αφηγητές, τόσο από Έλληνες όσο και ξένους, με ιδιαίτερη επισήμανση βέβαια, όσο και να διαφωνούμε σε μερικά σημεία, του Σκωτσέζου Φιλέλληνα που συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα George Finlay και με μετάφραση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, πάλι με τίτλο "The History of the Greek Revolution" που ενώ δε δίνει εξιδανικευμένη εικόνα και δεν αγιογραφεί, το μεγαλείο των ηρώων μας ξεχειλίζει. Όμως δεν ήταν μόνο υπόθεση πρωταγωνιστών το έπος του 1821. Ήταν και υπόθεση του λαού των Ελλήνων που υλοποίησε το έπος και έγραψε ιστορία. Και φυσικά δεν είναι μόνο τα πολεμικά γεγονότα που έχουν αξία, αλλά και η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων τότε, που είναι άκρως ενδιαφέρουσα και διδακτική για μας σήμερα. Και οι γυναίκες; Εκτός από τις Σουλιώτισσες; Ήταν υπόθεση αντρών το 1821; Οι Έλληνες αφηγητές και ιστορικοί, είτε θεωρούσαν αυτονόητη την ισότιμη συμμετοχή τους και υποχρέωση των γυναικών, άρα με φυσική άνεση προσπερνούσαν τους αγώνες τους, είτε τη θεωρούσαν πατριαρχικά ήσσονος σημασίας.